آرزو دارم زندگی ام ،

اشکی باشد و لبخندی؛

اشکی که دلم را صفا بخشد و اسرار و پیچیدگی های حیات را به من بیاموزد ؛

اشکی که با آن ،

شریک اندوه دل سوختگان گردم ؛

و لبخندی که سرآغاز سرور و شادمانیام باشد.

می خواهم در اشتیاق ، بمیرم ؛ اما با دلمردگی زنده نباشم .

دوست دارم ژرفای وجودم ، تشنه ی محبت و زیبایی باشد ،

زیرا نظر کردم و دریافتم که کم خواهان دون همت ، نگون بخت ترین مردمان اند.

و ازهمه به زندان مادیات نزدیک تر ؛ و گوش سپردم و بشنیدم که ناله ی مشتاقان آرزومند،

از طنین سه گاه و چهار گاهخوش تر است .

عصرگاهان؛

شکوفه گلبرگ هایش را در هم می کشد ،

اشتیاقش را در بر می گیرد و میآرامد ؛

و چون سپیده فرا می رسد ،

لب می گشاید تا بوسه ی خورشد را دریابد .

از این رو زندگی گل ها ، همه اشتیاق وصال است و اشک و لبخند.

آب دریا بخار می شود،

فرا می رود،

گرد می آید،

ابری می شود

و بر فراز دشت ها وتپه ها به راه می افتد ،

تا آن که خنکای نسیمی را حس کند و گریان ، فرود آید؛

به دشت ها و جویبارها سرازیر شود

و به وطن نخستین خویش - دریا- بازگردد.

آری ... زندگی ابرها نیز گونه ای جدایی است و دیدار ؛ اشک ولبخند.

بدین سان،

روح نیز از روح کل جدا می افتد و به عالم ماده می آید ،

به سانابری که بر فراز کوه های اندوه؛ و دشت های شادی به حرکت در می آید ،

و آن گاه که به نسیم مرگ می رسد ، به جایگاهنخستین باز می گردد؛

به دریای محبت و زیبایی،

به سوی خداوند